De hemel kwam naar beneden.

Nu weet ik waarom mijn baasjes zo boos waren om dat gedoe met die kerstboom. 

Ik heb jullie verteld van die ontploffingen op oudejaarsavond. En daarna heeft iedereen kunnen zien wat er gebeurde. De hemel was stuk geschoten en kwam in witte vlokken naar beneden. Ik zag ze voorbij dwarrelen voor het raam. Ik heb nog geprobeerd ze tegen te houden en op te vangen met mijn poten, maar dat lukte echt niet, het waren er veel te veel. En daar lag de hemel dan, op de grond, een grote witte massa. Volgens mijn baasjes nat en koud. Ik ben zo verstandig geweest lekker binnen te blijven en me niet in dat rare spul te begeven. Op televisie kon je het ook goed zien. 

Er waren veel mensen die het wel fijn vonden, die stonden dan buiten te glibberen of renden op smalle ijzertjes allerlei rondjes. Maar de meesten mopperden en hoopten dat de troep snel weg zou zijn. Gelukkig is het nu weg, en laten die grote mensen net zo verstandig zijn als ik, en niet meer van die ontploffingen veroorzaken. Want ik pas wel achter de wasmachine, maar met mijn baasjes erbij wordt het daar veel te vol.