Nou wat een druktemaker is die Maro. Ik kan niet eens meer fatsoenlijk een dutje doen, even wat eten, en een gesprek met mijn baasjes voeren. Overal bemoeit hij zich mee. Hij rent als een gek door de kamer, springt bovenop me, en hij kan alles gebruiken om mee te spelen.
Maar hij is wel heel erg lief, spin de hele tijd maar door, het lijkt wel of er een motortje in zit. 's Morgens spelen we samen en ren ik ook door het huis, we vangen samen de vliegen, zeuren samen om nog meer eten. Dat is wel heel erg leuk. En door al die inspanning doen we lekker op de bank een dutje, ook samen.
Tot mijn verbazing zijn het baasje en het vrouwtje nog niet erg boos op hem geweest. Hij gooit, net als ik vroeger, de bloempotten om als hij een vlieg wilt vangen. Maar wat ik nog nooit gedaan heb is: een kabeltje van de koptelefoon van ons baasje doorbijten. Hij was op de computer muziek aan het luisteren, toen hij ineens niets meer hoorde. Het vrouwtje heeft erg moeten lachen, toen ze dit hoorde, en vond dat het baasje maar beter had moeten opletten. Hij groeit hard, maar eet ook heel erg veel, meer als ik. Gelukkig wordt er op gelet, dat ik ook mijn deel krijg. Niet vertellen hoor, maar ik pik ook vaak iets uit het bakje van Maro. Ik zorg ervoor dat hij schoon blijft, en was hem uitbundig. Alleen krijg ik al dat zwart er niet af, zo duurt het wel lang voordat hij net zo mooi is als ik.
Nu ga ik weer even rusten, veel groetjes van Dante.
Copyright © Thea Bekers 24-07-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten