Er gebeuren hier rare dingen. Het deksel gaat van mijn kattebak, er wordt een bakje neergezet met kleine brokjes kattenvoer. Oei, mijn kooi wordt gepakt, moet ik alweer naar de dierenarts? Ik ben helemaal niet ziek, en die stomme prik heb ik kort geleden al gekregen! Maar wat nu! Ze gaan weg met een lege kooi, hoera ik hoef niet naar de dierenarts. Ze zijn weer terug met de kooi, maar niet meer leeg. Er zit een klein zwart mormeltje in, volgens het vrouwtje een vriendje voor mij. Bah, het mormel stinkt, ik blaas er eens flink naar. Maar het mormeltje blaast terug. Nou dat heeft dan geen nut, dan zal ik maar een gesprek met hem gaan voeren. Na dit kennismakingsgesprek was ik het mormel, hij heet trouwens Maro, volgens het vrouwtje. Zo nu ruikt het wat beter.
Maro is wel een kleine indringer, hij mag op mijn kattenbak, eet best veel, en zit al op mijn krabpaal. Dat is wel wennen, ik weet nog niet goed, of ik dat wel leuk vindt. Wel smaken die kleine brokjes goed, dus ik zorg er wel voor dat ik mijn deel ervan krijg. Hij slaapt ook in mijn mandje, ik moet hem wel gaan uitleggen, hoe je in zo'n mandje moet liggen. Zoals hij nu ligt, is nooit de bedoeling van een mandje geweest.
Wij spelen samen, alleen doe ik te wild, zeggen ze. Hoezo te wild? ik spring alleen maar bovenop hem, dat hij dan zo zwak is dat hij door zijn pootjes zakt, kan ik toch niet weten. Hij speelt trouwens ook vals, hij kruipt onder het bed, daar kan ik niet meer bij hem komen. En als ik dan lekker rustig lig, springt hij wel op mij, dat mag dan wel. En dat is eigenlijk niet eerlijk. Ik ga nu maar eens kijken wat het mormel, sorry Maro, weer aan het uitspoken is, ik moet toch wel een beetje op hem letten, anders doet hij misschien wel domme dingen. Ik laat nog wel weten hoe het verder met ons gaat, groetjes van Dante.
Copyright © Thea Bekers 10-06-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten