Het baasje is even weg. En ik hoor een klap. En een gemiauw! Wat gebeurt er nu, en waar is die kleine Maro? Ik weet niet wat er gebeurt is, maar er is iets niet goed. Hij heeft pijn en kan niet goed meer lopen. En ik moet nog wel op hem passen. Gelukkig, daar is het baasje, en hij ziet direct dat Maro pijn heeft. Hij belt even naar het vrouwtje, stopt Maro in een kooitje, en gaat naar de dierenarts. Uit ervaring weet ik, dat je daar niet moet zijn, die arme kat.
Het baasje komt alleen terug. Waar is Maro? Hij belt weer met het vrouwtje, en ik begrijp uit het verhaal, dat er een foto moet worden gemaakt van het pootje. Ja, zeg, moet hij daarvoor naar de dierenarts, het baasje maakt zoveel foto’s, dan had hij deze ook wel kunnen maken.
Nou ja, wat hoor ik nu. Omdat Maro nu toch onder narcose is, wordt hij meteen maar gecastreerd. Mooie boel, zeg, zonder te vragen. Het is voor het baasje te hopen, dat hij nooit onder narcose hoeft. Wie weet wat het vrouwtje dan laat doen.
Maro is weer terug. Om zijn pootje zit een groen verband. Hij is overstuur, en ik probeer hem te troosten. Dat valt niet mee, en hij ruikt zo raar. Gelukkig gaat hij nu slapen, en ik was hem goed. Vlug die vieze lucht weg. Hij heeft twee teentjes gebroken, volgens de dierenarts, en hij moet rustig aan doen met zijn pootje. Opeens rent hij als een gek door de kamer en het vrouwtje pakt hem vlug op. Dat gekke verband is er nu al af, en plakt vast aan zijn haren. Gelukkig peutert het vrouwtje het verband eraf.
Hij hoeft er geen nieuw verband meer om, en gelukkig gaat het nu beter met hem. Hij loop er al meer op, en speelt ermee. Wat ook betekent, dat hij mij weer gaat pesten, en met mij wilt spelen. Ik had niet verwacht dat ik me zo’n zorgen zou maken over dit zwarte mormel.
Copyright © Thea Bekers 09-10-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten